خالى تر از خاطره تو، حجم اتاقى است كه جز كسالت من چيزى در آن پيدا نمى شود. ترانه ها، نورها، همه چيز، باور كن همه چيز، مرا به ياد روزهاى خالى كمرنگى مى اندازد كه امروز جز هاشور دردناكى گوشه و كنار تقويم گذشته ها اثرى از آن نمانده است. مانده ام كه چه ساده عكس هاى رنگى، جايگزين بودن آدم ها مى شوند. من خيالم كرده ام كه تو مرده اى. عزاى تو كوتاه بود. من سياه نپوشيدم. ميراثى به جز اين اتاق خالى از تو نماند. هرچه هم كه بود همراه دروغ هايت سر به نيست شد. من خيال كردم كه تو مرده اى. آدم ها مرگ تو را تسليت گفتند. من به سنگ قبر تو فكر كردم. براى فراموشىِ مرگ سفر كردم. آدم ها به من گل هاى سفيد دادند و توى لبخندهاى دوستانه شان، اندوه مى شد ديد. آدم ها كه محو شدند و گل ها كه پژمرد، من و تقويم هاشور خورده و خاطره هاى خالى ات، به اين اتاق مهاجرت كرديم. كسالت همراه ما آمد و كم كم تمام اتاق از تَرَك و خالى و كسالت پر شد. من خيال كرده ام كه تو مرده اى. تنها حيف كه خاكى نيست. خاك مى گويند كه سرد مى كند. خالى تر از خاطره تو تا ابد حجم اين اتاق است كه مرا كنج روزهايم پناه مى دهد…
عبور 